Polskie Stowarzyszenie Aktuariuszy, jedyna organizacja zrzeszająca aktuariuszy w Polsce, w swej obecnej formie została utworzona w roku 1991. Inicjatorami i założycielami Stowarzyszenia byli: Juliusz Bieńkowski, Jadwiga Dydycz, Krzysztof Galas, Marek Giziński, Michał Górski, Tomasz Klimkiewicz, Ilona Kramarska, Renata Onisk, Leokadia Perdas, Agnieszka Piotrowska, Anna Plucińska, Ryszard Sitarski, prof. dr hab. Eugeniusz Stroiński, Krzysztof Stroiński, Danuta Wałcerz, prof. Stanisław Wieteska, Zbigniew Wójcik oraz Hanna Zalewska.
Stowarzyszenie kontynuuje tradycje założonego w Warszawie, wkrótce po odzyskaniu przez kraj niepodległości po zakończeniu I wojny światowej i funkcjonującego do wybuchu II wojny światowej, Polskiego Instytutu Aktuariuszy. Celem działalności Instytutu było promowanie nauk aktuarialnych oraz stworzenie podstaw dla prowadzenia badań oraz szkoleń aktuarialnych. Pierwszym prezesem Instytutu był dr Samuel Dickstein, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. W 1920 roku Instytut opublikował pierwsze wytyczne dla polskich aktuariuszy, w których przedstawiono program edukacji aktuarialnej. Natomiast w roku 1922 wydał Wiadomości Aktuarialne, pierwsze polskie pismo naukowe, poświęcone w całości zagadnieniom matematyki ubezpieczeniowej, wydawane (z przerwą) do wybuchu II wojny światowej. Polscy aktuariusze uczestniczyli w kongresach aktuarialnych, a Polski Instytut Aktuariuszy był jednym z 17 europejskich stowarzyszeń aktuarialnych należących do Międzynarodowego Stowarzyszenia Aktuariuszy International Actuarial Association (IAA).
II wojna światowa przerwała działalność Instytutu który nie wznowił już swej działalności. Słowo „aktuariusz” zniknęło z polskich encyklopedii, jednak tradycja badań aktuarialnych oraz wysokie standardy zawodowe umożliwiły Polsce kontynuację współpracy z międzynarodowymi organizacjami aktuarialnymi. Monopol na polskim rynku ubezpieczeń istniejący od 1945 roku do końca lat 80-tych skutecznie wyeliminował wszelkie formy konkurencji, a zawód aktuariusza nie był w żaden sposób promowany.
Po trwających pół wieku zaniechaniach odbudowanie zawodu aktuariusza w Polsce nie było łatwym zadaniem. Wraz z upadkiem komunizmu w dniu 28 lipca 1990 roku weszło w życie nowe prawo ubezpieczeniowe stworzone w oparciu o normy prawne obowiązujące w krajach Wspólnoty Europejskiej. Zgodnie z ustawą, warunkiem rozpoczęcia działalności ubezpieczeniowej było uzyskanie licencji, dostarczenie planu działalności oraz zatrudnienie „specjalisty w zakresie matematyki ubezpieczeniowej, finansowej i statystki (aktuariusza)”. Jednakże w tym czasie w Polsce nie było ani jednego licencjonowanego aktuariusza. Z inicjatywy Krzysztofa Stroińskiego przy współpracy z Ministerstwem Finansów, pełniącego nadzór nad rynkiem ubezpieczeń i wsparciu finansowym Rządu Kanady, zorganizowano w Warszawie pierwszy intensywny kurs Letniej Szkoły Nauk Aktuarialnych.
Ustawa z 28 lipca 1990 roku o działalności ubezpieczeniowej oraz rozporządzenie z 27 grudnia 1990 roku w sprawie zasad rachunkowości ubezpieczeniowej dały podwaliny dla istotnej roli aktuariusza w zarządzaniu firmą ubezpieczeniową. Grupa studentów pierwszej Letniej Szkoły Nauk Aktuarialnych postanowiła utworzyć grupę, której zadaniem byłoby promowanie zawodu, jak również wspieranie edukacji i badań aktuarialnych. Rok później, po kolejnej Letniej Szkole Nauk Aktuarialnych, pomysł utworzenia profesjonalnej organizacji nabrał realnych kształtów. W wyniku dyskusji opracowano Statut, zaś w dniu 9 sierpnia 1991 roku Polskie Stowarzyszenie Aktuariuszy zostało zarejestrowane w rejestrze stowarzyszeń.
Pierwszy Zarząd Stowarzyszenia pracował w składzie w składzie: Krzysztof Stroiński – Prezes (w latach 1991-1996), Agnieszka Piotrowska – Sekretarz i Olga Doan – Skarbnik. Kolejnymi Prezesami Stowarzyszenia byli: Michał Górski (w latach 1996-2004), Krzysztof Stroiński (w latach 2004-2007), Piotr Szlenk (w latach 2007-2014) i Jacek Skwierczyński (w latach 2013-2019).
Stowarzyszenie utworzyło trzystopniową strukturę członkostwa: Członkowie Aspiranci, Członkowie Stowarzyszeni oraz Członkowie Rzeczywiści. Warunkiem uzyskania członkostwa stowarzyszonego było zdanie egzaminów aktuarialnych oraz posiadanie doświadczenia zawodowego w dziedzinie ubezpieczeń. Egzaminy kwalifikacyjne zostały wprowadzone w 1991 roku i były przeprowadzane dwa razy w roku. W 1996 roku, egzaminy organizowane przez Stowarzyszenie zostały zastąpione przez egzaminy aktuarialne organizowane przez Ministerstwo Finansów. Do wykonywania obowiązków aktuariusza, w tym między innymi do potwierdzania rezerw aktuarialnych w firmach ubezpieczeniowych konieczny był wpis na listę aktuariuszy prowadzoną przez urząd nadzoru.
Przy współpracy z Wydziałem Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, Stowarzyszenie utworzyło bibliotekę, w której zgromadzono książki oraz inne publikacje otrzymane od Institute of Actuaries, Faculty of Actuaries oraz osób fizycznych.
Polskie Stowarzyszenie Aktuariuszy jest członkiem rzeczywistym Światowego Stowarzyszenia Aktuariuszy (IAA) oraz Europejskiego Stowarzyszenia Aktuariuszy (AAE), a kwalifikacje Członków Rzeczywistych Stowarzyszenia są ekwiwalentne do wymagań światowych i europejskich.
